سریال دکتر خوب

­­­­این سریال به کارگردانی دیوید شور در ژانر درام پزشکی است که بر اساس سریال دکتر خوب محصول کره جنوبی ساخته شده است. نام دیوید شور پیش از این با ساخت سریال هاوس برای شبکه فاکس بر سر زبان‌ها افتاد. سریال دکتر خوب راهی است برای آشنایی افراد با بیماری اوتیسم و تفاوت‌های عصب‌شناسی و رفتارهایی که با این اختلال همراه است. دکتر مورفی که مبتلا به اوتیسم و سندروم ساوان است قصد دارد که جراحی خبره شود اما هیچ بیمارستانی قبول نمی‌کند که او دوره رزیدنتی را در آنجا بگذراند. در خلال داستان او با فرد دیگری که مبتلا به اوتیسم است(لیام) برخورد می‌کند و به پرستاران در زمینه ارتباط برقرار کردن با آن شخص کمک می‌کند.

«ما همیشه می‌بینیم که چگونه دیگران با فرد مبتلا به اوتیسم برخورد می‌کنند، با خودم فکر کردم شاید جالب باشد که شان را در موقعیتی قرار دهم که با چنین فردی روبه‌رو شود؛ همیشه بهترین روش این است که همه چیز را به شخصیت‌های داستان واگذار کنیم و نحوه مواجهه آنها را نشان دهیم.»

پشت دوربین‌های سریال دکتر خوب مملو از بازیگران مبتلا به اوتیسم بود که می‌خواستند نقش شان را بازی کنند.

«ما به دنبال افراد مبتلا به اوتیسم و افراد سالم برای ایفای نقش بودیم. اما بعد فردی هایمور را دیدم و به این نتیجه رسیدم که بهترین انتخاب اوست. درمیان افرادی که برای این نقش مراجعه کردند بازیگران خوب دیگری نیز بودند، اما هایمور گزینه مورد نظر ما بود.»

شور برای نقش لیام، کوبی بِرد را انتخاب کرد که مبتلا به اوتیسم است و پیش از این در سریال «بی‌حرف» نیز نقش‌آفرینی کرده بود.

«او نقشش را خیلی تأثیرگذار بازی می‌کرد و مرا به هیجان می‌آورد و دقیقا همان چیزی بود که من می‌خواستم.»

انتخاب بازیگر مبتلا به اوتیسم اهمیت زیادی برای عوامل این سریال داشت، چرا که از این طریق آنها می‌توانستند پیام خود را منتقل کنند.

«ما با این سریال می‌خواستیم بگوییم که افراد مبتلا به اوتیسم تواناییهای بزرگی دارند و باید به آنها فرصت داده شود. من عقیده دارم که وظیفه کارگردان فقط موعظه کردن نیست و اگر به چیزی باور دارد باید آنرا به دیگران نشان دهد.»

موسیقی متن دکتر خوب

موسیقی متن دکتر خوب ساخته دان رومر، آهنگساز و ترانه‌سرای آمریکایی است. نام رومر اولین بار با فیلم جانواران حیات وحش جنوب به کارگردانی بن رایتلین بر سر زبان‌ها افتاد؛ فیلمی که در چهار رشته نامزد اسکار شد. او ساخت موسیقی برای فیلم‌ها و سریال‌های زیادی از جمله زوئی، پوست، کریستال، تامبرا و جیم: داستان جیمز فولی را به عهده داشته است. احساسات در موسیقی رومر موج می‌زند و او برای ساخت موسیقی کاملا احساسی و درونی شهرت دارد.

«من دوست دارم که مردم با موسیقی‌ام، چیزهایی را حس کنند یا در آهنگ فرو بروند و ناخوآگاه احساساتشان برانگیخته شود. تا زمانیکه چیزی مطابق احساسات من وجود داشته باشد، به کارم ادامه می‌دهم.»

داستان سریال دکتر خوب عمیقا احساسی و تأثیرگذار بود؛ رومر در ساخت موسیقی خوش‌بینانه آن مفهوم وسیع‌تری از صدا را مدنظر قرار داد و فقط به ساخت تم‌های خاص اکتفا نکرد.

«در ساخت موسیقی اول به این فکر می‌کنم که ما در چه دنیایی زندگی می‌کنیم. چون تا زمانی که آن دنیا را نشناسم نمی‌توانم ملودی و آکورد مناسب را بسازم. اگر به درستی دنیای موسیقی‌تان را درک کنید، آکوردها می‌توانند مانند تم‌های خاص عمل کنند.»

رومر در جوانی سازهای بسیاری از جمله آکاردئون، پیانو و گیتار را آموخت و با یک ایده ساده شروع به کار کرد؛ ایده‌ای که تا به امروز کار و حرفه او را پیش برده است.

«در آن زمان با خودم فکر می‌کردم که اگر بتوانم یک ساز معمولی و ارزان قیمت هم داشته باشم فقط چند ماه لازم است که در حد متوسط تکنیک‌های نواختن آنرا یاد بگیرم.»

رومر به این نتیجه رسید که تا می‌تواند سازهای گوناگون بخرد و بوسیله آنها خلاقیتش را گسترش دهد. روش کار او به این شکل است که با نوازندگان سازهای مختلف، صداهای گوناگون را یکی‌یکی ضبط و سپس آنها را با هم میکس می‌کند.

«به نظر من میکس کردن، فرایندی خلاقانه است. نمی‌توانم به طور قطع بگویم که این ساز همان صدایی را دارد که ما نیاز داریم؛ با تغییر صدای ساز و اضافه کردن افکت‌های صوتی می‌توان به موسیقی دلخواه رسید.»

منبع