ساز گنگ، سازی ايديوفون (خودصدا)/آتوفون با زير و بمي خاص و در دسته‌ی پركاشن (سازهای كوبه‌اي) قرار می‌گیرد.

ابعاد ساز گنگ (Gong)؛‌

تقريباً 15 تا 80 سانتي‌متر؛‌

ضخامت ساز گنگ (Gong)؛  

تقريباً 1 تا 10 ميلي‌متر؛

Rim  (لبه جداره) ساز گنگ (Gong)؛

تقريباً 1 تا 15 سانتي‌متر؛‌

وزن ساز گنگ (Gong)؛

تقريباً 0.2 تا 15 كيلوگرم؛  

مواد مورد استفاده در ساخت ساز گنگ (Gong)؛:

برنز؛‌

طرز ساخت ساز گنگ (Gong)؛‌

ريخته‌گري برنز؛

گنگ سازي كوبه‌اي فلزي است كه ملودي‌های آن حال و هواي عجيب و غريبی دارد. برخلاف تام-تام،‌ گنگ داراي زير و بمي مشخص است و يك دكمه تنظيم در مركز دارند (به همين دليل است كه به عنوان گنگ دكمه‌دار) شناخته مي‌شود. مركز تام-تام مسطح است.

گنگ تا قرن نوزدهم بخشي از اركستر سمفونيك نبود، اگرچه در بخش‌هاي مختلف اروپا از قرن شانزدهم شناخته مي‌شد. صداي گنگ در بهترين حالت در رجيستر پایين‌تر توليد مي‌شود و به همين دليل است كه اغلب براي كامل كردن باس مورد استفاده قرار مي‌گيرد. به هر حال، نواختن ملودي‌هاي كامل روي گنگ‌ها امكان‌پذير است، كه نيازمند راه‌اندازي شمار زيادي استندها است. به دليل اندازه اين ساز، نواختن گنگ گاهي اوقات نيازمند حدي مهارت آكروباتيك است!

گنگ با مالت‌هاي ويژه‌اي نواخته مي‌شود و بويژه داراي صدايي كامل و تن حجيم در باس است. در رجيستر بالاتر، اين ساز سريعاً قدرت ديناميك خودش را از دست مي‌دهد، تن سريعاً از بين مي‌رود و خيلي رقيق به نظر مي‌رسد.   

تاریخچه ساز گنگ (Gong)؛

تاریخچه ساز گنگ (Gong) در آسيا؛

كلمه گنگ، كه از سال 1590 در غرب مورد استفاده قرار گرفت، از يك نام جاوه‌اي براي ساز ايديوفون ضربه‌اي در فرم يك ظرف (بشقاب)  gong ageng (گنگ بزرگ) گرفته شده است. Ng در انتهاي اين كلمه مشخص مي‌كند كه ساز يك knobbed gong‌  بوده است.

گنگ‌ها در چين در حدود قرن 7ام قبل از ميلاد بوجود آمدند. اگرچه هنوز با اطمينان نمي‌توان گفت كه گنگ از چه كشوري نشأت گرفته است، ولي محل‌هاي ساخت گنگ كم و بيش در آسيا يافت شده است. اهميت اين ساز در آسيا نه تنها با انواع مختلف اشكال بلكه با اين حقيقت كه گروه‌هاي گنگ‌ها و گنگ‌ها در تركيب با ساير سازها (متالوفون‌ها) نقش مهمي در اركستر بازي مي‌كنند (به عنوان مثال در اركستر gamelan در جاوا).

در گذشته گنگ‌ها در مراسم و آئين‌هاي مذهبي مورد استفاده قرار مي‌گرفتند و به شدت با تصاويري از حيوانات، افراد يا شخصيت‌ها و كاراكترها تزئین مي‌شدند. نقاشي‌هاي زياده از حد ممكن بود كيفيت صدا را خراب مي‌كرد و هم اكنون تنها زير و بمي عموماً روي ساز نقاشي مي‌شود.

تاریخچه ساز گنگ (Gong) در اروپا؛‌

گنگ تا اواخر قرن 17ام وارد اروپا شد و اولين بار بيشتر براي مقاصد نمايشي نه ساختن موسيقي مورد استفاده قرار گرفت. قرن 19ام تام-تام و گنگ بيشتر از قبل از هم متمايز شدند: تام-تام داراي يك زير و بمي نامشخص است، گنگ يك زير و بمي مشخص است. به دليل اين تمايز، آهنگسازان شروع به نوشتن دستورالعمل‌هاي زير و بمي و اجرا در پارتيتور كردند.

اولين تركيب‌بندي براي استفاده از گنگ احتمالاً “Funeral Music for Mirabeau”  گاسك (Gossec) در سال 1791 بود. كاميل سنت سائن (Camille Saint-Saëns) از يك گنگ در اپرايش  (La princesse jaune 1872) استفاده كرد. جاكومو پوچيني (Giacomo Puccini) در اپرايش  (Madame Butterfly 1904)  يك گروه گنگ دوازده تايي از نوازندگان چیره‌دست وارد كرده است. كارل ارف بويژه، در اپراهايش Antigonae, Oedipus der Tyrann و Prometheus شمار زيادي از گنگ‌هاي عميق، در حاليكه جان كيج (John Cage) و لو هاريسون (Lou Harrison) شمار زيادي از سازهاي با زير و بمي بالا استفاده كردند.