راهنمای جامع ژانرهای مختلف فیلم و سریال (بخش دوم)؛

در ادامه فهرست راهنمای جامع ژانرهای مختلف فیلم و سریال، به دنیای شیرین کمدی و طنز سر می‌زنیم تا با ژانرهای مختلف این سبک پرطرفدار در سینما و تلویزیون آشنا شویم. در ادامه با وب‌سایت ملودایو همراه باشید تا اطلاعات دست اولی از ژانرهای مختلف در سبک کمدی کسب کنید.  

ژانر کمدی؛

در ژانر کمدی اتفاقاتی می‌افتد که منجر به خندیدن مخاطب می‌شود، فارغ از اینکه داستان ترسناک، مضحک یا مسخره باشد. در بسیاری از فیلم‌ها صحنه‌های کمدی وجود دارد اما فیلمی که در این ژانر قرار می‌گیرد بیشتر صحنه‌هایش خنده‌دار است.

کمدی-اکشن؛

در این ژانر اتفاقات خنده‌دار با اکشن ترکیب می‌شوند و حوادث مهیجی برای خنداندن مخاطب در داستان آن وجود دارد. پلیس خفن (2007) به کارگردانی ادگار رایت و فرشتگان چارلی (2000) به کارگردانی جوزف مک‌گینتی نیکول از فیلم‌های برجسته ژانر کمدی-اکشن هستند.

کمدی سیاه؛

در این نوع کمدی نگرش‌ها و رویدادهای ناخوشایند در قالب طنز بیان می‌شوند. اوضاع خیلی بد (1998) به کارگردانی پیتر برگ، فارگو (1996) به کارگردانی جوئل کوئن از این دسته‌اند.

کمدی رومانتیک؛

کمدی رومانتیک یا روم-کوم روایتگر ناکامی‌هایی در روابط است. بیشتر فیلم‌های این ژانر دیالوگ‌های ماندگاری دارند؛ مثل آثار وودی آلن. بی‌خواب در سیاتل (1993) به کارگردانی نورا افرون و چگونه مردی را در ده روز از دست بدهیم (2003) به کارگردانی دونالد پتری نمونه‌هایی از کمدی رومانتیک هستند.

کمدی زوج هنری؛

در این ژانر یک زوج معمولا هم‌جنس اتفاقات طنزی را رقم می‌زنند و رابطه دوستانه آنها سوژه اصلی این فیلم‌هاست. فیلم‌های لورل و هاردی و ابوت و کاستلو در این ژانر می‌گنجند. ساعت شلوغی (1998) به کارگردانی برت رتنر و هارولد و کومار به وایت کستل می‌روند (2003) به کارگردانی دنی لاینر از فیلم‌های برجسته این ژانر هستند.

کمدی جاده‌ای؛

فیلم‌های کمدی جاده‌ای معمولا شامل سلسله اتفاقات خنده‌داری در حین سفر هستند و در طول فیلم شخصیت اصلی در توقف‌هایش با افراد دیگری روبه‌رو می‌شود. هواپیماها، قطارها و اتومبیل‌ها (1987) به کارگردانی جان هیوز و احمق و احمق‌تر (1994) به کارگردانی برادران فارلی بهترین فیلم‌های این ژانر هستند.

کمدی بزن‌بکوب یا اسلپ‌استیک؛

طنز این کمدی از حرکات بدنی، آسیب‌های جسمی و ناامیدی ناشی می‌شود و نیاز چندانی به دیالوگ ندارد. جیم کری و چارلی چاپلین استادان این نوع کمدی هستند. پارتی (1968) به کارگردانی بلیک ادواردز و شکار موش (1997) به کارگردانی گور وربینسکی کمدی اسلپ‌استیک هستند.

کمدی پارودی (نقیضه)؛

تقلید طنزگونه، دست انداختن و هجو با هم متفاوتند. تقلید طنزگونه و اهداف خاصش کاملا هنرمندانه ساخته می‌شوند. پارودی دقیق و منحصربه‌فرد است. مک‌گروبر (2010) به کارگردانی جورما تاکونی و توپ‌های فضایی (1987) به کارگردانی مل بروکس از جمله فیلم‎های کمدی پارودی هستند.

کمدی اسپوف (مسخره‌آمیز)؛

کمدی اسپوف پرجزئیات‌تر از پارودی است و در آن کل یک ژانر یا آثار مشابه به صورت جداگانه مورد استهزاء قرار می‌گیرد. پارودی بخش خاصی از یک اثر هنری یا سرگرم‌کننده را مورد هدف قرار می‌دهد اما اسپوف کل ژانر را. سلاح عریان: پرونده‌های جوخه پلیس! (1988) به کارگردانی دیوید زاکر و Not Another Teen Movie 2001 به کارگردانی جوئل گالن از نمونه‌های اسپوف هستند.

طنز؛

طنز دنیایی وسیع‌تر دارد و ایده‌ها، مفاسد، ماهیت انسانی، نهادها و هر مفهومی را به سخره می‌گیرد. در چرخه (2009) به کارگردانی آرماندو یانوچی و ایدیوکراسی (2006) به کارگردانی مایک جاج و دکتر استرنجلاو (1964) به کارگردانی استنلی کوبریک دورن‌مایه و نگاهی طنزآمیز دارند.

کمدی موقعیت؛

کمدی موقعیت توسط گروهی از افراد با استفاده از موقعیت‌های طنزآلود و سوءتفاهم‌ها تعریف می‌شود. در گذشته فیلم‌ها یا سریال‌های این ژانر در استودیو و با چندین دوربین فیلمبرداری می‌شد. ساینفلد (1989) به کارگردانی لری دیوید و فیلادلفیا همیشه آفتابی است (2005) به کارگردانی راب مک‌الهنی کمدی موقعیت هستند.

کمدی کوتاه؛

کمدی‌های کوتاه محموعه‌ای از موقعیت‌های جداگانه است و هیچ ارتباط درونی بین آنها وجود ندارد. در این نوع کمدی نقیضه، تقلید، طنز، تمسخر و بسیاری دیگر از ژانرهای فرعی کمدی وجود دارد. چپلز شو (2005) و The Whitest Kids U' Know 2006 از نمونه‌های کمدی‌های کوتاه سریالی هستند.

کمدی مستندنما؛

در این نوع کمدی فرم مستند برای طنز، تمسخر و هجو استفاده می‌شود. در کمدی مستندنما فرم مورد تمسخر قرار نمی‌گیرد بلکه از فرم یا ژانر برای دست انداختن استفاده می‌شود. این اسپینال تپ است (1984) به کارگردانی راب رینر و اداره (2004) کمدی مستندنما هستند.

کمدی پرانک یا شوخ؛

در این نوع کمدی شرکت‌کنندگان واقعی در جایی جمع می‌شوند و کل رویدادها بدون اطلاع آنها برنامه‌ریزی می‌شود. عوامل این برنامه‌ها، شرکت‌کنندگان را با قصد قبلی وارد موضوعی احمقانه می‌کنند و در نتیجه برنامه به سمت شوخی و خنده پیش می‌رود. بورات (2006) به کارگردانی لری چارلز و ناتان برای تو (2013) به کارگردانی ناتان فیلدر در این ژانر می‌گنجند.

برگرفته از وب‌سایت studiobinder.com ؛