موسیقی زندگی در عین بردگی (نگاهی به جز و بلوز)
ریحانه عرفانی - پنج‌شنبه، 7 دی 1396
هنری برخواسته از عمق زخم‌های بردگان، شاید بتواند توصیف خوبی برای تاریخچه‌ی سبک موسیقی «جز» یا جاز باشد. هنری ساخته‌ی آفریقاییان آمریکا است که در آن تمام دردهایشان را که از فشار تحمل بردگی درون سینه داشتند، با نواختن سازهایشان فریاد می‌کشند. موسیقی جز یا جاز در ابتدا صدای اعتراض سیاه‌پوستان مقیم آمریکا بود و به مرور زمان با توجه به عمر صد ساله‌ی این ژانر، مانند بسیاری هنر‌ها دستخوش تغییرات شد. امروزه شاهد شاخه‌های متعددی از این سبک هستیم. این ژانر در واقع اولین هنر موسیقی تاریخ آمریکا به شمار می‌رود که از بارزترین ویژگی های این سبک بداهه نوازی در آن است. بداهه نوازی نوازنده را سر شوق می‌آورد و او را از محدودیت نوشتن نتها خارج می‌کند و می‌تواند با خلاقیت خود دست به نواختن بزند.
جز و بلوز صدایی شنیدنی در فرهنگ امریکاییان افریقایی‌تبار؛
وقتی از جاز و جز شروع کنیم و به بلوز برسیم، بلوز تعریف خیلی متفاوتی از جاز یا جز نخواهد داشت بلکه بلعکس موسیقی بلوز بسایر به موسیقی جاز یا جز نزدیک است، چرا که هردو در یک خانواده هستند و شباهت‌های بسیار دارند. این دو آنقدر به هم پیوسته‌اند که به آسانی قابل تشخیص نیستند و تنها یک موسیقیدان حرفه‌ای می‌تواند با شنیدن آن متوجه وجه تمایز این دو بشود. از جمله تفاوت‌های این دو سبک، تاریخ و خاستگاه آن است. موسیقی جاز یا جز در 1917 در نیواورلئان و بلوز1908 در می‌سی‌سی‌پی به وجود آمده‌اند. از تفاوت‌های دیگر می‌توان از:
داشتن بداهه نوازی‌های بیشتر موسیقی جاز یا جز در مقایسه با بلوز دارد .
نواختنو موسیقی بدون کلام بیشتر در موسیقی جاز یا جز و ترانه و خوانندگی بیشتر در سبک بلوز.
نزدیکی بیشتر موسیقی بلوز به سبک راک و مواردی از این قبیل نام برد.
