انیو موریکونه و آهنگسازی فیلم‌های وسترن

انیو موریکونه آهنگساز و رهبر ارکستر ایتالیایی متولد 1928 است. فعالیت هنری او شامل طیف گسترده‌ای از ژانرهای مختلف می شود. در اواخر دهه پنجاه او اولین قطعه کنسرتی‌اش را نوشت. نوشتن موسیقی فیلم را در سال 1961 با فیلم فدرال آغاز کرد. علاوه بر آهنگسازی برای چهارصد اثر سینمایی و تلویزیونی، صد قطعه مستقل برای ارکسترهای بزرگ نوشته است. موریکونه با کارگردانان بزرگی همچون سرجو لئونه، برتولوچی، پولانسکی، تارانتینو، تورناتوره و پازولینی همکاری داشته است.

انیو موریکونه و آغاز فعالیت حرفه‌ای؛

اگر نام برنارد هرمن با هیچکاک، نینو روتا با فلینی، جان ویلیامز با اسپیلبرگ گره خورده، نام موریکونه هم با سرجو لئونه همراه است. نمی توان به راحتی نام تمام فیلم‌هایی را که او آهنگسازی کرده، به خاطر سپرد؛ به خاطر یک مشت دلار، خوب بد زشت، روزی روزگاری در غرب، روزی روزگاری در آمریکا از آن جمله‌اند. پیوند موریکونه و لئونه به قدری قوی بود که لئونه در این مورد می گوید «مثل ازدواج کاتولیک‌هاست که هرگز نمی‌توانند طلاق بگیرند». موریکونه هم در ادامه می گوید که «لئونه نسبت به بقیه کارگردان‌ها انتظار بیشتری از موسیقی دارد و فضای بیشتری برای آن مهیا می‌کند.»

سبک خاص انیو موریکونه در آهنگسازی؛ 

از نظر موریکونه همه صداها به قلمرو موسیقی متعلقند، از صدای زنگوله‌ها و شلاق، سوت، سازهای محلی ایتالیایی گرفته تا ترانه‌های نامفهوم روستایی. او در آثارش دو وجه متمایز موسیقی را در کنار هم گسترش می‌دهد. یکی از آن‌ها گرایش به مدرنیسم مانند سریالیسم و موسیقی تجربی است و دیگری موسیقی‌ای در سطح ادراک مردم. مخاطب برای فهم موسیقی او المان‌های موسیقی مدرن را درک کند.

موریکونه در آثارش به رومانتیسیسم با محوریت ملودیک تمایل داشته و همچنین به قواعد موسیقی تونال وفادار مانده است. او گفته است: «من همواره در تلاش بوده‌ام تغییری را در عرصه موسیقی به وجود آورم. همواره در جستجوی تازه‌ها بوده‌ام و گاهی در جریان این جستجو به کشف بزرگی رسیده‌ام. در فیلم، وظیفه آهنگساز است که بدعتی را در این عرصه ایجاد کند». به همین دلیل در آثارش از تکنیک‌های مدرن نیز بهره می‌برد.

morricone در آثارش از میکروسل که وصل یک موتیف کوتاه به موتیف دیگر است استفاده کرده و با این روش توجه مخاطب را جلب می‌کند. برای مثال در موسیقی فیلم خوب بد زشت از این تکنیک بهره برده است.

در طول پنجاه سال فعالیت در زمینه موسیقی فیلم، موریکونه سبک خودش را در سینما تثبیت کرد. او ایده‌های ساده را در فرم‌های پیچیده ارائه کرده و این کار را با استفاده از ابزار موسیقیایی غیر معمول،صداهای بهم‌پیوسته، استفاده از صدای انسان و سکوت‌های طولانی انجام داده است.

تصور موسیقیایی انیو موریکونه فراتر از ارکستر است؛

موسیقی موریکونه جزئی جدایی‌ناپذیر از فیلم و با دکوپاژ همراه است. در فیلم «روزی روزگاری در آمریکا»، او قبل از شروع فیلمبرداری بیشتر قطعات فیلم را ساخت و تولید زمان‌بر فیلم کمک کرد تا او بتواند موسیقی همه صحنه‌ها را کامل کند. قطعه اصلی فیلم که تأثیرگذارترین موسیقی آن نیز محسوب می‌شود، موسیقی کلاسیک با رنگ و بویی از موسیقی جاز است.

در فیلم «به خاطر یک مشت دلار» صدای سوت موسیقی برای همیشه در ذهن مخاطبان فیلم‌های وسترن و حتی کسانی که از این ژنر فیلم لذت نمی‌برند، جاودانه شده است. او در این قطعه شفقت و مهربانی را با اکشن ترکیب می کند. این موسیقی هنوز که هنوز است بعد از سال‌ها کهنه نشده و و به اندازه خود فیلم هیجان‌انگیز است.

موریکونه و کسب جوایز متعدد؛

یک جایزه اسکار برای فیلم «هشت نفرت انگیز»، دو تندیس آکادمی سینمای اروپا، دو جایزه گرمی، سه گلدن گلوب، شش بفتا، ده دیوید دی دوناتلو، یازده روبان نقره‌ای و جوایز دیگری چون شیر طلایی فستیوال فیلم ونیز (۱۹۹۵)، عقاب طلایی آکادمی سینمایی روسیه (۲۰۰۴) و جایزه پولار (۲۰۱۰) دریافت کرده است. در سال ۲۰۰۷ آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک یک اسکار افتخاری نیز برای یک عمر دستاورد هنری به او اهدا کرد.

در سال 2009 برای فیلم «خوب بد زشت» به تالار مشاهیر گرمی پیوست و همچنین در سال 2016 در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود، ستاره‌ای به او اختصاص داده شد. فلمینگ در خصوص اثرگذاری آثار موریکونه گفته است «نه تنها صنعت سینما، بلکه صنعت موسیقی در حوزه وسیعی عمیقا مرهون کمال و خلاقیت این آهنگساز فوق‌العاده است که آثارش گونه‌های بسیاری را در بر‌می‌گیرد. طبیعت خاطره انگیز کار او تخیل را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد و در ژرفای احساسات ما طنین انداز می‌شود».

برگرفته از وب‌سایت enniomorricone.org ؛