ساز بیوا در قرن هفتم وارد ژاپن شد. اين ساز از ساز چينی پايپا پديد آمده است، البته خود ساز پايپا از سازهاي مشابه در آسياي غربی گرفته شده است. اين نوع بيوا گاكو- بيوا (gaku-biwa) ناميده مي‌شود و در گروه‌های موسيقی سبك گاگاكو (gagaku) مورد استفاده قرار گرفته و تقريباً شناخته‌شده‌ترين نوع بيوا است. نوع ديگري از بيوا در ناحيه كيوشو (Kyushu) وارد شد كه بيوايي نازک (كه موسو-بيوا يا كوجين-بيوا ناميده مي‌شود) در مراسم‌ها و آداب و رسوم مذهبي استفاده مي‌شد. خيلي قبل از آنكه كه ايالت ريستسوريو (Ritsuryo) فرو بپاشد، نوازندگان موسيقي درباري با بازسازي مواجه شدند و به معابد بودايي پناهنده شدند. در  آنجا آنها در نقش راهبان بودايي ظاهر شدند و به موسو بيوا برخورد كردند. آنها ويژگی های معمول موسو-بيوا مانند اندازه كوچك و قابليت حمل بودن آن را در گاكو-بيوا ساز بزرگ و سنگين بكار گرفتند و هيكه-بيوا را خلق كردند كه همانطور كه از نامش پيداست عمدتاً براي داستان گويی استفاده می‌شد.

در طي قرن‌های بعد نوازندگان هر دو مكتب مكرراً ارتباط با گذشته را قطع كردند و سبك‌های جديدی از موسيقی پدید آوردند و سازهاي جديدی را بوجود آوردند. تا در دوره كاموكارو، هيكه-بيوا به عنوان سازي رايج و محبوب ظهور پيدا كرد. هيكه-بيوا مي‌تواند به عنوان يك فصل مشترک مابين گاكو-بيوا و موسو بيوا توصيف شود. اين ساز شكل گرد گاكو-بيوا را حفظ كرده و با يك مضراب بزرگ نواخته می شد و براي مقاصدي مشابه مورد استفاده قرار می گرفت.            

در حاليكه هر دو ساز ساتسومو-بيواي مدرن و چيكوزن-بيوا با موسو-بيوا ريشه مشترك داشتند، ساتسوما بيوا براي آموزش‌هاي اخلاقي، معني و ذهني توسط سامورايي‌ها مورد استفاده قرار گرفت و بعدها در اجراهاي عمومي استفاده شد. چيكوزن بيوا توسط راهبان بودائي كه از معابد ديدن مي‌كردند براي اجراي سرويس‌هاي يادبود، نه تنها براي تشريفات مذهبي بودائي مورد استفاده قرار مي‌گرفتند بلكه همچنين براي نقل داستان‌های سرگرم‌كننده و اخبار نیز استفاده می‌شدند.

چندان نوشته‌هايي درباره بيواها در دست نيست از تقريباً قرن 16ام تا اواسط قرن نوزدهم. چيزيكه مشخص است اين است كه سه جريان اصلي بيوا در طي آن دوره ظهور پيدا كردند: زاتو پائين‌ترين سطح شكوه- اتحاديه كنترل شده نوازندگان نابینا بيوا، شيفو (سبك سامورائی) و چوفو سبک شهري. اين سبک ها تاكيد شدند (بيوا-اوتا)، آوازخواني با همراهي بيوا، از اين سبك‌ها دو سبک براي سنت‌های بازمانده بيوا پديد آمدند: ساتسومو-بيوا و چيكوزن-بيوا. تقريباً از دوره ميجي تا جنگ آرام ساتسوما-بيوا و چيكوزن-بيوا در سراسر ژاپن رايج بودند و در شروع دوره شوا،  نيشيكي-بيوا خلق شد و محبوبيت يافت. از سنت‌هاي برجاي مانده بيوا تنها هيگو-بيوا به عنوان يك سبك باقي ماند و به‌ندرت توسط افراد نابینا در دوره پس از جنگ مورد استفاده قرار مي‌گرفت. هيگو-بيوا ارتباط نزديكي با هيكو-بيوا دارد و بطور مشابه تكيه بر سنت‌هاي روايت‌هاي شفاهي كه بر جنگ‌ها و افسانه‌ها متمركز هستند.

تا نيمه دوره ميجي بهبودهايی روی سازها انجام شد و تعداد بيشماري از اشعاری كه به آساني قابل فهم بودند اجرا شد. در شروع دوره تايشو ساتسومو-بيوا به صورت نيشيكی بيوا كه در ميان نوازندگان زن در آن دوره رايج بود، تغيير كرد. با در نظر داشتن اين موضوع بيوا دوره بزرگی از كاميابی را تجربه كرد.

با اين وجود نواختن ساز بيوا تقريباً در طي دوران ميجی به عنوان موسيقی غربی منسوخ شد و سازهای غربی رايج شدند تا اينكه نوازندگان مشهوری اين ژانر را با سبك‌هاي نواختن مدرن و همكاري با آهنگسازان غربي ترکیب کردند و حياتي دوباره بخشيدند.