ساز اسنیر درام – ساید درام در زبان آلماني: Kleine Trommel در زبان فرانسوي: Kleine Trommel و در زبان ايتاليايي: Kleine Trommel نامیده می‌شد. اسنير درام يا سايد درام،‌ كوچك‌ترين درام استوانه‌اي است و به‌ويژه در هر نوع موسيقي غربي از موسيقي نظامي (كه منشأ اين ساز نيز در همين نوع موسيقي است) تا جز (Jazz) يا درامز راك و پاپ ديده مي‌شود. همچنين اسنير درام يكي از عناصر حياتي بخش پركاشن اركسترال است. همانند تمامي درام‌ها، اسنير درام داراي زير و بمي معيني نيست يا حداقل زير و بمي دارد كه تنها به ندرت قابل تشخيص است، (تنظيم يا كوك درامز قبل از قرن بيستم تنها گاهي اوقات ضروري بود). محدوده صدايي (register) نسبتاً بالاي آن به معناي اين است كه كم و بيش محدوده تربل را در بخش پركاشن اركسترال پوشش مي‌دهد (كه شامل تنور و باس درامز نيز مي‌شود).

اسنیر درام به عنوان سايد درام نيز شناخته مي‌شود چرا كه در اصل در گروه‌هاي نظامي كه نواخته مي‌شد در ران چپ درامر آويزان مي‌شد و با از كنار زده مي‌شد كه در گروه‌ها يا باندهاي رژه‌اي امروزه نيز به همين نحو نواخته مي‌شود. بدنه سايد درام نظامي كه براي مارش استفاده مي‌شد، مي‌تواند تا 30 سانتي‌متر عمق داشته باشد و بنابراين كمي بزرگ‌تر از سازي است كه در اركسترال نواخته مي‌شود.  

تاریخچه ساز اسنیر درام (Snare Drum)؛‌

به نظر مي رسد ساز اسنیر درام از درام قرون وسطي به نام تابور (tabor) گرفته شده است كه درامي با يك اسنير روده‌اي تك كه در ته آن كشيده و متصل شده بود. اين ساز كمي از يك تام  (tom) ‌متوسط بزرگتر است و اولين بار در جنگ استفاده شد و اغلب با يك فايف_پايپ نواخته مي‌شد، نوازنده مجبور بود فايف و درام را همزمان بنوازد. تابورها هميشه دوسر نبودند و تمامي انها اسنير نداشتند. تا قرن 15ام، اندازه اسنير درام افزايش يافت و يك شكل استوانه‌اي داشت. اين نوع درام با يك اسنير ساده در نيروهاي نظامي سربازان مزدور سوئيسي كه از قرن 15ام و 16ام فايف و درام را استفاده مي‌كردند، رايج شد. عمق درام بيشتر و در كنار بدنه مورد استفاده قرار مي‌گرفت. توسعه بيشتر در قرن 17ام پديد آمد، با استفاده از پيچ‌ها براي نگه داشتن اسنيرها، صدايي شفاف تر از صداي يك ساز اسنير با پوستی شل بوجود آمد. در طي قرن 18ام، اسنير درام دچار تغييراتي شد كه صداي مشخصه آن را تغيير داد. اسنيرهاي فلزي در قرن بيستم ظاهر شدند. امروزه اسنير درام در سبک‌های جز (Jazz)، پاپ و موسيقي اركسترال مدرن بكار مي‌رود.

بخش بزرگي از توسعه ساز اسنير درام و راديمنت‌هاي آند (الگوهاي پايه‌اي و اساسي در طراحي ساز) ارتباط نزديكي با استفاده از اسنير درام در ارتش و گروه‌هاي نظامي دارد. استانفورد ا مولر (Stanford A. moeller) در كتاب The Art of Snare Drumming بيان مي‌كند كه براي كسب دانش طبيعت حقيقي اسنير درام، مطالعه  drumming نظامي ضروري است چرا كه اين ساز اساساً يك ساز نظامي است و كاراكتر حقيقي آن نمي‌تواند با يك روش غلط نمايان شود. هنگاميكه يك نوازنده يك افكت نظامي مي‌خواهد به‌طور غريزي به درامز رو مي‌آورد.

قبل از پيدايش رايو و ارتباطات الكترونيكي، اسنير درام اغلب براي انتقال فرامين به سربازان مورد استفاده قرار مي‌گرفت. نيروهاي نظامي امريكايي با پنج دقيقه نواختن درام و فايف از خواب بيدار مي‌شدند. سربازان با قطعات خاصي از درام براي ناهار فراخوانده مي‌شدند همانند Peas on a Trencher و  Roast Beef . قطعه‌اي تحت عنوان تاتو براي خبردادن به سربازان براي حضور در چادرهايشان و قطعه‌ی fatigue calls براي اخطار دادن در مواقع بروز خطر!

بسياري از اين قطعات نظامي نياز به rudimental drumming داشتند، طبق نظر مولر، راديمنتال درامرها تنها كساني بودند كه مي‌توانستند قطعات مربوط به وظايف در كمپ نظامي را بنوازند. و اينكه يك درامر چقدر خوب بتواند قطعه را بخواند، اگر او سيستم راديمنتال درامينگ را نداند؛ غير ممكن است كه بتواند اين قطعات 'The Three Camps و 'Breakfast Call  يا در حقيقت هر قطعه duty‌ به جز قطعات ساده‌اي هنمچون 'The Troop' را بنوازد.   

در قرون 18ام و 19ام، شيپور (bugle) نظامي جايگزين اسنير و فايف براي فرمان‌های نظامی شد. بسياري از ارتش‌ها و پيش‌آهنگ‌هاي مدرن از شيپور به تنهايي استفاده مي‌كنند تا اخبار نظامی را با جار زدن به گوش تمام سربازان برسانند. با اين وجود اسنیر هنوز براي فرامين و خبر دادن استفاده مي‌شد. سر درام اسنير اصالتاً از پوست گوساله شروع شده است. اختراع سر درام پلاستيك (ميلار milar) به درامري به نام ماريون ايوانز نسبت داده مي‌شود كه اولين سر درام پلاستيكي را در سال 1956 ساخت.

به نظر مي‌رسد drum rudiments همراه با اسنیر درام توسعه يافته است. گاهي اوقات اختراع انها به گروه‌هاي درام و فايف سوئيسي نسبت داده مي‌شود. اولين راديمنت مكتوب در باسل سوئيس در 1610 كشيده شده است. راديمنت‌هايي با نام‌هاي آشنا در كتاب چارلز آشورث در سال 1812 میلادی فهرست شده‌اند.