نيكول جومليس (Niccolò Jommellis) مسير را برای پذيرش هورن انگليسی در اركستر با ازيو (Ezio) هموار كرد تا این ساز برای اولين بار در سال 1749 در وين مورد استفاده قرار گرفت. در ابتدا اين ساز همواره به صورت جفت مورد استفاده قرار میگرفت. يكی از اولين آهنگسازان در استفاده منظم از هورن انگليسي كريستوف ويليبالد گلاك (Christoph Willibald Gluck) است كه از اين ساز اولين بار در پارتيوتر لا دانزا (La danza-1755) استفاده كرد. متعاقباً هورن انگليسی محبوبيت زيادي در اپرای ايتاليا كسب كرد كه در اين اپرا اين ساز وظيفه اجرای قطعات پر شور و غنايی را بر عهده دارد. خانه‌های اپرای ايتاليايی در بسياری از شهرهاي اروپا پايه‌گذاری شدند كه شامل وين، مونيخ، درسدن، هامبورگ، ميلان، ونيز، ناپل و ليسبون میشود. همچنين در اين شهرها بود كه سازندگان هورن‌های انگليسی كارگاه‌های خودشان را بر پا كردند.   

در شروع قرن نوزدهم نيز نوازندگان فرانسوي علاقه‌مند به استفاده از نوعي از ابوا با زير و بمي پایين (بم) به سبك جديد شدند. ذوق و مهارت هنري گوستاو وگت (Gustave Vogt) نوازنده ابوا و هورن انگليسي و پرفسور در كنسرتوار (هنرستان عالي موسيقي) پاريس، الهام‌بخش بسياري از آهنگسازان براي نوشتن قطعات بي‌نظير براي هورن انگليسي بود، در ميان آنها جيوآچيني راسيني (Gioacchino Rossini) (به عنوان مثال تكنوازي در اورتور (overture) يا پيش نواي ويليام تل (William Tell)) و هكتور بريوليز (Hector Berlioz).

بريوليز بود كه شروع به بهره‌برداري از مشخصه هاي معمول صداي هورن انگليسي كرد كه او از اولين كارهايش براي برانگيختن مودهاي احساساتي، ملايم و محزون استفاده كرد. در تئوري سازسازي (Theory of Instrumentation)  بيان مي‌كند كه هيچ ساز ديگري نمي‌تواند احساسات فقدان، جدايي، انزواي دردناك به وضوح هورن انگليسي انتقال دهد. در تمام قرن هورن انگليسي منحصراً براي اجراي چنين وظايف جوهري رمانتيك و غم‌انگيز را اجرا كنند.

توسعه تكنيكی ساز هورن انگلیسی يا كر آنگله (English Horn-Cor Anglais)؛‌

از سال 1810 سازنده طراز اول ابوا گيليام تريبت (Guillaume Triébert) با همكاري گوستاو وگت (Gustave Vogt) اصلاحاتي روي هورن انگليسي انجام داد. او كليدهاي ديگري اضافه كرد و قطعه (joint) پایيني را صاف كرد. از سال 1860 كارگاه تريبت شروع به توليد هورن‌هاي انگليسي با لوله‌هاي مستقيم كرد. جانشين وگت در اپراي پاريس، هنري برود (Henri Brod, 1799-1839) نسخه صاف خودش را از اين ساز در سال 1830 توليد كرد، كه در ابتدا آن را يك ابواي آلتو و بعدها كر آنگه مدرن cor anglais modern ناميد. هورن انگليسي مستقيم، رزونانس بهتري نسبت به ساز ماقبلش داشت و به ميزان بيشتري قابل كنترل است. نسخه اصلاح‌شده ساز هنري برود كه توسط فرانسيس لوري (François Lorée) توليد شد طرح كلي براي ساخت هورن‌هاي انگليسي امروزي بود.     

از سال 1810 سازنده طراز اول ابوا گيليام تريبت (Guillaume Triébert) با همكاري گوستاو وگت (Gustave Vogt) اصلاحاتي روي هورن انگليسي انجام داد. او كليدهاي ديگري اضافه كرد و قطعه (joint) پایيني را صاف كرد. از سال 1860 كارگاه تريبت شروع به توليد هورن هاي انگليسي با لوله هاي مستقيم كرد. هنري برود (Henri Brod, 1799-1839) نسخه سرراست‌تر خودش را از اين ساز در سال 1830 توليد كرد كه در ابتدا آن را يك ابواي آلتو و بعدها كر آنگه مدرن cor anglais modern ناميد. هورن انگليسي مستقيم، رزونانس بهتري نسبت به ساز قبلی داشت و به ميزان بيشتري قابل كنترل بود. نسخه اصلاح شده ساز هنري برود كه توسط فرانسيس لوري (François Lorée) توليد شد طرح كلي براي ساخت هورن‌هاي انگليسي امروزي بود.

ساختار ساز هورن انگليسی يا كر آنگله (English Horn-Cor Anglais)؛‌

بدنه ساز هورن انگليسي يا كر آنگله (English Horn-Cor Anglais)؛‌

هورن انگليسي در حدود يك سوم بزرگتر از ابوا است و قسمت ناقوسي مانند آن برخلاف قبل كه بازشدگي ملايمي داشت، گلابي شكل است. همانند ابوا، لوله اين ساز يا بدنه، متشكل از سه قسمت است كه هر قسمت داخل قسمت ديگر مي‌شود: قسمت بالايي يا سر ساز (head joint)، قسمت پایيني و قسمت ناقوس مانند (كه liebesfuss نيز ناميده مي‌شود). مفصل بالايي به يك لوله كوچك فلزي تبديل مي‌شود که در حدود 7.5 سانتي‌متر طول دارد، كه در داخل این مفصل، دهانه دو زبانه متصل می‌شود. زبانه‌ها در هورن انگليسي عريض‌تر و بلندتر از ابوا (در مدل ويني زبانه‌ها عريض‌تر، ولي كوتاه‌تر) هستند.

Keywork در ساز هورن انگليسي يا كر آنگله (English Horn-Cor Anglais)؛

همانند ابوا رايج‌ترين keywork مكانيسم كنسرتوار فرانسه است كه توسط فردريك تريبرت (Frédéric Triébert) در پاريس سال 1875 توليد شد. بسياري از كليدها در مفاصل بالايي و پایيني قرار دارند، تنها يك كليد روي قسمت ناقوس مانند قرار دارد.