تمبورین از يك حلقه چوبي، كه بدنه ناميده مي‌شود يك سر كه روي اين حلقه كشيده شده است و زنگ‌ها (جينگل) تشكيل شده است. سر تمبورين مي‌تواند روي خارج بدنه ميخ شود يا روي يك flesh hoop همانند ساير درام هاي اركسترال كشيده شود. در خاورميانه سر تمبورين با چسپ نيز چسبانده مي‌شود. بريدگي‌هاي بيضوي با فواصل منظم  در بدنه با عمق 5 تا 7 سانتي‌متري تمبورين ايجاد شده كه در هر يك از آنها يك جفت زنگ (جينگل) كه از ورقه برنجي ساخته مي‌شوند با يك پين سيمي چسبانده مي‌شوند. جينگل‌ها اندازه اي در حدود 5 سانتي‌متر و به شكل سيمبال (سنج) هستند و معمولاً كمي لبه‌هاي آنها برگشته است. در این ساز غالباً يك دسته چوبي روي بدنه براي نگه داشتن ساز وجود دارد.

تمبورين‌هاي اركستر تا 20 جفت زنگ دارند (در هر بريدگي دو جفت). در اركسترها و گروه‌هاي كوچك‌تر تمبورين‌هايي با جينگل‌هاي كمتر استفاده مي‌شوند.

برخلاف درام‌هاي استوانه‌اي (اسنير درام، باس درام، تنور درام) تمبورين هيچگونه مكانيسمي براي نگه داشتن سر ندارد. صداي كه با زدن سر ايجاد مي‌شود با صداي جينگل‌ها پوشانده مي‌شود، بنابراين هيچگونه نيازي به كوك كردن ساز وجود ندارد. گاهي اوقات سر با گرم كردن آن با يك فندك سفت‌تر مي‌شود، ولي اين كار تنها در صورتيكه در دما و رطوبت محيط تغييرات اساسي رخ دهد انجام مي‌شود (در هنگام گرم كردن سر منقبض مي‌شود و بنابراين سفت‌تر شده ولي بايد مراقب بود كه باعث سوراخ شدن ساز در اثر حرارت نشود).      

طرز تولید صدا در ساز تمبورین (tambourine)؛‌

اتك (Attack) در ساز تمبورين (tambourine)؛

صدا روي تمبورين با نواختن سر با دست (گاهي اوقات استيك) يا با تكان دادن (يا كشيدن آن با انگشتان) ايجاد مي‌شود. بنابراين تمبورين هم يك درام است (زمانيكه زده مي‌شود) و همچنين يك جغجغه (rattle) هنگاميكه ساز تكان داده مي‌شود، شنیده خواهد شد.

براي نواختن بيت‌ها (ضرباهنگ‌های تك) نوازنده، ساز تمبورين را در يك دست نگه مي‌دارد (معمولا دست چپ) و با دست ديگر روي سر مي‌زند، معمولاً با انگشت وسط، ولي گاهي اوقات با انگشت اشاره كه هر دو انگشت با انگشت شست حمايت مي‌شوند. نقطه ضرب در نقطه مقابل نگه داشتن ساز با دست در حدود 3 تا4 سانتي‌متري (موردی که بستگي به اندازه ساز دارد) از لبه سر قرار دارد. هرچه تن يا صداي مورد نظر آرام‌تر باشد، سر بايد نزديك‌تر به لبه نواخته شود. بيت‌هاي پيانيسيمو (pianissimo) گاهي اوقات با استفاده از نوك انگشتان خيلي نزديك به لبه يا حتي روي لبه نواخته مي‌شوند. در قطعات سريع (تا مزوفورته mezzoforte) تمبورين روي زانوهاي نوازنده قرار مي‌گيرد.

اگر در نت‌های موسیقی قيد شده باشد تمبورين با استيك‌ها نيز نواخته مي‌شود كه بايد يك اتك سخت و به اندازه كافي سريع داشته باشد تا زنگ‌ها را به درستي و با دقت به حركت در آورد. درام استيك‌هاي چوبي، بيترهاي نمدي نرم، استيك‌هاي سيمبال، بيترهاي زايلوفون يا مثلث مناسب هستند.

  صداي سر و زنگ ها در ساز تمبورين (tambourine)؛‌

جفت زنگ‌ها شل از پين‌هاي سيمي آويزان هستند و به هم برخورد مي‌كنند و يك صداي جغجغه‌اي با زير و بمي بالا كه راحت انتقال مي‌يابد را ايجاد مي‌كنند.

اگر تمبورين به صورت افقي نگه داشته شود صدايي كوتاه، دقيق و صريح، و خشك تولید خواهد کرد چرا كه زنگ‌ها در اين وضعيت يكي روي ديگري قرار مي‌گيرند و صداي يكديگر را دمپ مي‌كنند. اگر تمبورين در حالت عمودي زده شود صداي سر برجسته‌تر می‌شود، صداي زنگ‌ها ضعيف‌تر شده ولي رزونانس طولاني‌تري خواهد داشت. صداي سر مي‌تواند همچنين با زدن آن با كف دست يا مشت يا با زدن تمبورين در مقابل يك آرنج يا زانو تأكيد شود.

بسياري از پركاشنسيت‌ها در اركستر تمبورين را در زاويه اي مابين 40 تا 50 درجه نگه مي‌دارند چرا كه كه در اين موقعيت است كه بهترين تعادل مابين صداي سر و صداي زنگ‌ها پديد مي‌آيد، صداي تمبورين خيلي خشك نيست و هيچ انعكاس مزاحمي وجود ندارد.