پوسته اسنير درام نسبتاً كم‌عمق است و عموماً از چوب يا فلز ساخته شده است. در پوسته درام به ندرت از پلاستيك استفاده مي‌شود. در سطح زيرين پوسته گرووهايي براي اسنيرها وجود دارد كه به عنوان اسنير بد (snare bed) شناخته مي‌شوند. زمانيكه سيم‌ها كشيده مي‌شوند سيم‌ها در داخل اين گرووها فشرده مي‌شوند كه تماسشان را با سر بهتر مي‌كنند. مكانيسم تنش سازي براي اسنيرها در كناره پوسته قرار دارند: پركاشنيست سيم‌ها را با استفاده از يك ترازكننده (lever) سفت را شل مي‌كند، بنابراين آنها يا در مقابل سر فشرده مي‌شوند يا از روي آن بلند مي‌شوند.

علاوه بر اين، ترازكننده با يك پيچ منطبق است كه اجازه تنظيم دقيق تنش سيم را مي‌دهد. پوسته همواره يك سوراخ كوچك براي جبران فشار ناشي از هوا در يك محفظه بسته در زماني دارد که اسنير نواخته مي‌شود. انواع بيش از حد كم‌عمق اسنير درام به عنوان درام‌هاي ژيكولو اسنير شناخته مي‌شوند.  

سرها در ساز اسنير درام (Snare Drum)؛‌

در هر دو سمت پوسته استوانه اي، يك سر از جنس پوست گوساله يا پلاستيك كشيده شده است. سرهاي پلاستيكي شفاف يا داراي پوشش هستند. سر batter‌ در بالاي درام قرار دارد و سر در زير. سرها روي يك حلقه flesh كشيده شده‌اند كه داراي قطري نسبتاً بيشتر از پوسته است. يك counter hoop روي flesh hoop قرار داده مي‌شود و با پيچ‌هاي بلند يا ميله‌هاي رشته‌اي به براكت‌هاي تنشي پيچ شده است كه تقريبا در وسط پوسته قرار داده شده‌اند. ايجاد تنش با استفاده از ريسمان يا طناب كه در side drum) field drum) قرون وسطي رايج بود امروزه به ندرت استفاده مي‌شود. به منظور توليد يك تن خوب، سرها كه نبايد خيلي ضخيم باشند، بايد يك تنش يكنواخت در سراسر سر ساز داشته باشند.

براي ايجاد تن با زير و بمي نامشخص، سر بايد دو شاخصه مهم داشته باشد:

ضخامت: هرچه سر ضخيم‌تر باشد، احتمال ايجاد زير و بمي معين بيشتر است. براي جلوگيري از اين امر، سر اسنير به نحوي نازك‌تر و الاستيك‌تر نسبت به سر batter‌ است.

تنش: بايد تنظيم (كوك) هر دو سر به طور جداگانه امكان‌پذير باشد. بسياري از درامرها ترجيح مي‌دهند سر batter سفت‌تر، كشيده‌تر و دقیقا قالب تنش باشد.

تا قرن 20‌ام طبق عقايد موسيقيايي مرسوم، زير و بمي مشخص و معين چيزي بود كه بايد به هر قيمتي از آن پرهيز مي‌شد. امروزه، به هر حال، كوك يا تنظيم اسنير درام روي يك pitch دقيق گاهي اوقات لازم است.   

اسنيرها در ساز اسنير درام (Snare Drum)؛‌  

اسنيرها، معمولاً 8 تا 18 روي سر اسنير كشيده مي‌شوند و عمدتاً مسئول ايجاد صداي خشك و ترد ساز هستند. آنچه اسنيرها از آن ساخته شده‌اند، به اينكه چطور و كجا درام استفاده مي‌شود يا اينكه منشاء درام از چه منطقه‌اي است، بستگي دارد. در گروه‌هاي نظامي، اسنيرهاي روده‌اي اغلب به دليل صداي شاد و دقيق و صريح ترجيح داده مي‌شوند. در موسيقي جاز، راك، پاپ، اسنيرهاي سيم‌پيچي اثر و احساس وزوز و پخش‌شونده بوجود مي‌آورند. در درام‌هاي اركسترال اسنيرها مابين اين دو انتها هستند و از ابريشم يا نايلون ساخته شده‌اند، اگرچه امروزه دوباره توجهات و گرايش‌هايي به سمت اسنيرهاي روده‌اي شکل گرفته است.

  Taut snareهايی كه در آنها از فلز استفاده شده است در مقابل ارتعاشات همنوا (sympathetic) در اركستر بسيار حساس هستند و مي‌توانند تحت تاثير صداي ساير سازها شروع به ارتعاش كنند (همانند هورن‌ها، يا تيمپاني كه اغلب اسنير درام هستند). براي جلوگيري از اين امر، درامر سريعاً اسنيرها را در هنگامي كه ساز نواخته نمي‌شود، رها مي‌كند.

استند (پايه) در ساز اسنير درام (Snare Drum)؛‌    

براي نواختن اسنير درام، این ساز را روي يك استند محكم كه ارتفاع و زاويه آن قابل تنظیم است،‌ قرار می‌دهند.   

طرز تولید صدا در ساز اسنير درام (Snare Drum)؛‌  

انواع مختلف snare drum ‌وجود دارند كه مهم‌ترين آنها در زير ذكر مي‌شوند:

ساز اسنير درام (Snare Drum) و اسنير رژه (منظم و تنش بالا)؛

اسنيرهاي رژه معمولاً داراي عمق 12 اينچ و عرض 14 اينچ هستند. طراحي بزرگتر اجازه تن عميق‌تر مي دهد كه براي گروه‌هاي رژه مؤثر است. اسنيرهاي زيادي براي مقاومت در مقابل تنش‌هاي زياد ساخته مي‌شوند كه داراي يك كليد درام هستند. در بسيار از موارد اين نوع اسنيرها با استيك ضخيم‌تر و سنگين‌تری نواخته مي شوند كه عموماً به عنوان استيك‌هاي رژه شناخته مي‌شوند.

ساز اسنير درام (Snare Drum) و اسنير Drum kit؛

عمق اسنيرهاي drum kit  معمولاً در حدود يك سوم تا نصف اسنيرهاي رژه است. آنها معمولاً داراي قطر 14 اينچ و عمق 5، 5.5، 6، 6.5 يا 7 اينچ هستند و عمق 8 اينچي هم يافت مي‌شود.  

ساز اسنير درام (Snare Drum) و پيكولو اسنير؛‌

پيكولو اسنير نوعي از اسنير است كه توسط درامرهایی (درام‌زن‌ها) استفاده می‌شود كه به دنبال صدايي با زير و بمي بالاتر هستند. با توجه به اينكه پيكولو اسنير قطر كوچكتري نسبت به اسنير رژه يا set snare دارد، زير و بمي بالاتر (برای مثال در سبک پاپ) بطور گسترده‌تري با آن مرتبط است. اگرچه پيكولو اسنير داراي صدايي منحصربه‌فرد و متمايز است ولي يك سري جنبه‌هاي منفي نيز دارد. به دليل صداي تيزتر پيكولو، صداي آن مسافت بيشتري طي مي‌كند و با ميكروفون‌ها در هنگام ضبط دورتر مي‌رود كه ضبط آن را مشكل مي‌سازد. انواع مختلف پيكولو اسنير شامل پاپ كورن (popcorn)، سوپرانو (soprano) و اسنير استاندارد وجود دارد. اسنيرهاي پاپ كورن معمولاً داراي قطري برابر 10 اينچ، سوپرانو قطر 12 تا 13 اينچ، پيكولوهاي استاندارد 14 اينچ هستند. يكي از كاربران پيكولو اسنير نيل پيرت (Neil Peart) درامر Ruxsh است كه از پيكولوي سري‌هاي X Shell 13 اينچي استفاده مي‌كند.  

ساز اسنير درام (Snare Drum)  و تابور (Tabor)؛‌

تابور اسنير به حدود قرن 14ام بر مي‌گردد و براي نواختن در رژه‌هاي جنگ مورد استفاده قرار مي‌گرفت. اين نوع اسنير يك درام دو سره است با يك رشته اسنير تك و غالباً همراه با فلوت سه‌سوراخ‌دار نواخته مي‌شود. ابعاد با انواع مختلف تابور تغيير مي‌كند. معمولاً داري عرض 4.5 اينچ و قطر 11 تا 13 اينچ است.